Κείμενο-Εικονογράφηση: Scott Stuart
Μετάφραση: Τζέμα Δεσύλλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικία: 5+
Δυο φίλοι… είναι; Πάντως, αχώριστοι είναι σίγουρα. Είναι όμως και πολύ διαφορετικοί! Τόσο δεν ακούει ο ένας τον άλλον, που το Μυαλό ολοένα καταλήγει να τραβά την Καρδιά με το μέρος του. «Λογικό», θα πει κανείς… προς τα πού πρέπει θέλουν να πάνε, όμως;
Πρόκειται για την αιώνια ‘μάχη’ της λογικής ενάντια του συναισθήματος. Το Μυαλό σκέφτεται, υπολογίζει τους κινδύνους και τις κινήσεις μας, μας οργανώνει και μας προστατεύει. Η Καρδιά μας ωθεί να απολαμβάνουμε τη ζωή, να χαιρόμαστε και να αγαπάμε. Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει απογοήτευση που ‘δεν πρέπει’ να κάνουμε κάτι που φαίνεται τόσο διασκεδαστικό, αλλά είναι επικίνδυνο, που είναι τόσο νόστιμο, αλλά βλαβερό, που μοιάζει τόσο δελεαστικό, αλλά μάλλον είναι άσκοπο. Αν όμως κάτι τέτοιο μας μαγέψει; Αν νιώσουμε έλξη για ‘Κάτι’ που η λογική μας λέει ‘Μη’; Ο συγγραφέας περιγράφει με απλό και συμβολικό τρόπο τι μας συμβαίνει τότε: αρχικά, η καρδιά υποτάσσεται στο μυαλό, αλλά όσο καιρό επικρατεί η λογική, η καρδιά βυθίζεται στη θλίψη. Μυαλό και Καρδιά ζουν ‘χώρια’, μέχρι που το μυαλό παραδέχεται: φοβάται. Και αυτό είναι «το πιο σωστό πράγμα που είχε πει ποτέ». Μπορούν τελικά, Μυαλό και Καρδιά, να βαδίσουν μαζί; Φαίνεται πως ναι, μιας και έχουν ένα κοινό ιδανικό: την αξία της προσπάθειας.
Η εικονογράφηση είναι έντονη, απλή, γεμάτη συναίσθημα. Η χαρά είναι φανταχτερή, γεμάτη μουσική και αγάπη για τους σκύλους, ενώ η λύπη συμβολίζεται με έντονα στεναχωρημένα πρόσωπα, σκούρες σελίδες και ραγισμένη καρδιά. Οι διάσπαρτες ‘πινελιές’ γέλιου είναι απαραίτητη συνοδεία για τον αναγνώστη, ώστε να διασκεδάζει τη απογοήτευσή του για τη συχνή στεναχώρια της καρδιάς. Το Μυαλό φιλάει προστατευτικές μπάρες, μαγεύεται από μπρόκολα, στέφεται «Μις Αλάνθαστο» και διαβάζει «Λογική και Νόηση». Η Καρδιά φοράει καρό κοστούμι, σερβίρει και απολαμβάνει χωνάκι με 13(!) μπάλες παγωτό, γίνεται πιλότος σε ελικοφόρο που το λένε «Χτυποκάρδι» και με την τρομπέτα της παράγει ‘τσακισμένες’ νότες!
Η ιστορία του Scott ξεκινάει πολύ πριν ξεκινήσει. Το εσωτερικό του εμπροσθόφυλλου εικονίζει την πρωταγωνίστρια να απορεί αντικρύζοντας ένα άδειο πεντάγραμμο. «Τι είναι αυτό, άραγε»; Ή «Τι θα κάνω στη ζωή μου;», φαίνεται να σκέφτεται. Στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου, έχει πια βρει το νόημα, και του πενταγράμμου και της ζωής: είναι η μουσική!
