Συγγραφέας: Wendy Meddour
Εικονογράφος: Daniel Egneus
Μετάφραση-διόρθωση: Μαρία Κωνσταντοπούλου
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Χρονιά έκδοσης: 2025
Ηλικίες: 5+
«Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου», θυμάμαι έλεγε η γιαγιά μου… Και η αλήθεια είναι πως η σχέση των παππούδων και των γιαγιάδων με τα εγγόνια έχει κάτι μαγικό. Αυτή την όμορφη σχέση μεταξύ ενός παππού και του εγγονού του πραγματεύεται «Το παιχνίδι του παππού», σε κείμενο Wendy Meddour και εικονογράφηση Daniel Egneus. Για την ακρίβεια, αυτή τη διαγενεακή σχέση και κάτι παραπάνω…
Ο Φοίβος θέλει να παίξει με τον παππού του, θέλει να παίξει ανυπόμονα με τον παππού του, μα ο παππούς είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν επικοινωνεί. Η μαμά του Φοίβου τού λέει να του δώσει χρόνο, μα αυτό δε φτάνει. Ο μικρός πρέπει να βρει τρόπο να αποκαταστήσει την επικοινωνία άμεσα. Επιστρατεύει λοιπόν ένα παιχνίδι που φαίνεται να αρέσει στον παππού του: να λέει ο καθένας τους ποια είναι τα 3 πιο αγαπημένα του «κάτι». Τα τρία πιο αγαπημένα σάντουιτς, οι τρεις πιο αγαπημένες μέδουσες, τα τρία πιο αγαπημένα τρενάκια και ούτω καθεξής. Μέσα απ’ αυτό το παιχνίδι έρχεται στην επιφάνεια η απώλεια της γιαγιάς που, παππούς και εγγονός, βιώνουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο… Αντίστοιχα, έρχεται στην επιφάνεια και η αγάπη της γιαγιάς προς τον εγγονό, μια αγάπη που δε σβήνει, μα αντιθέτως φωτίζει την καρδιά του μικρού σαν τα αστέρια που λάμπουν στον ουρανό.
«Το παιχνίδι του παππού» (ο αγγλικός τίτλος είναι Tibble and Grandpa) είναι στην ουσία «το παιχνίδι του παππού και του Φοίβου», ο δικός τους δηλαδή κώδικας επικοινωνίας, μια έννοια που δικαίως υπάρχει στον πρωτότυπο τίτλο. Αντίστοιχα, το όνομα του ενός από τους δύο ήρωες έχει αλλάξει στην ελληνική έκδοση, με τον Tibble να γίνεται Φοίβος. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον αυτές οι αλλαγές είναι απαραίτητες για να ταυτιστεί ή να νιώσει πιο οικεία το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα ή αν εντέλει στερούν κάτι από την αρχική πρόθεση της Wendy Meddour.
Πέραν αυτού, το βιβλίο αφήνει μια γλυκιά αίσθηση και μια ζεστασιά στην ψυχή. Η εικονογράφηση του Daniel Egneus είναι ονειρική και συνοδεύει τέλεια το κείμενο. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα του παππού και του εγγονού, τα βλέμματά τους, όπως επίσης και χρώματα που έχει επιλέξει δημιουργούν ένα πραγματικά άρτιο αποτέλεσμα. Σίγουρα το βιβλίο δεν θα ήταν τόσο συγκινητικό χωρίς αυτές τις εικόνες…
«Το παιχνίδι του παππού» διαβάζεται ευχάριστα και, παρά το τσίμπημα στην καρδιά που αφήνει ο χαμός της γιαγιάς, κλείνει με τρόπο λυτρωτικό. Αν έχετε βιώσει απώλεια στην οικογένεια, μπορεί και να βοηθήσει το παιδί σας να διαχειριστεί τον θάνατο και τη σχέση με τους υπόλοιπους συγγενείς, επομένως ίσως να έχετε έναν λόγο παραπάνω να το αναζητήσετε. Αν όχι, παραμένει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για το πώς χτίζεται η ανθρώπινη επαφή και πώς εξαφανίζεται το χάσμα των γενεών…
