Κοντεύουν δυο μήνες από τότε που ο Ευτύχης έχει χάσει το κέφι του. Όσο κι αν προσπαθώ, τίποτα δε μπορεί να τον ξεκολλήσει από τον υπολογιστή του. Δεν είναι μόνο οι μεταφράσεις και τα διαβάσματά του που τον απορροφούν, αλλά και ένας πόλεμος που ξεκίνησε κάπου –όχι και πολύ μακριά απ’ό,τι κατάλαβα- και μάλλον είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη στους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια.
Καμιά φορά κάθομαι πάνω στο γραφείο του και κοιτάζω τις φωτογραφίες στην οθόνη του με τους ανθρώπους που χάνουν όσα έχουν και δεν έχουν αλλά κι αυτούς που φεύγουν για να σωθούν, παίρνοντας αγκαλιά τις γάτες και τους σκύλους τους.Είμαι σίγουρος πως , αν χρειαζόταν, το ίδιο θα έκανε κι ο Ευτύχης. Αλλά αυτό καλύτερα να μην το σκέφτομαι…
Εκεί που γίνεται πόλεμος, στην Ουκρανία, τα μωρά κοράκια τα λένε κάρτσατα κι ένα τραγούδι παραδοσιακό μιλάει γι’ αυτά καθώς υπάρχουν άνθρωποι που τα τραγουδούν. Γιατί κι εκείνοι θέλουν να πιάσουν τον ουρανό. Ένα αγόρι όμως δεν ήθελε μονάχα να πετάξει, μα λαχταρούσε να μάθει και τη γλώσσα των πουλιών. Ο πατέρας του καθόλου δε συμφωνούσε γιατί, όπως είπε, ακόμα κι αν έχουν γλώσσα τα πουλιά, δε θέλουν να την ξέρουν οι άνθρωποι, δεν την αξίζουν τέτοια τιμή. Του έφτανε λοιπόν του παιδιού ν’ ακολουθεί τα σμήνη μαγεμένο από το περίτεχνο πέταγμα και τη χαρά του παιχνιδιού τους με τον άνεμο.
Μα στη συνέχεια ο πατέρας του παιδιού σκέφτηκε πως τη γλώσσα των πουλιών μπορούσε πράγματι να τη μάθει το παιδί, φτάνει να έκανε μια θυσία. Μη με ρωτάτε ποια είναι αυτή, γιατί αν σας πω δε θα πιστέψετε πώς μπορεί να μεταμορφωθεί ένας άνθρωπος σε καρικατούρα, δίχως χαρά και πνοή, δίχως όνειρα παρά μονάχα με εφιάλτες και μαύρες σκέψεις.
Όλ’ αυτά που σας λέω, τα διάβασα σε ένα βιβλίο. Στην αρχή δεν το καταλάβαινα και άφησα τις μαγικές εικόνες του να με πάρουν μαζί τους μέσα στην παράξενη ιστορία. Να νομίζω πως πετάω στους ουρανούς, πως διασχίζω τα σύννεφα, πως αφήνω το ποτάμι να ανοίγεται κάτω απ’ τα μάτια μου, τους κορμούς των δέντρων να με κυκλώνουν με παράξενα σχήματα καθώς υψώνομαι στον ουρανό. Ύστερα σκέφτηκα να σας ζητήσω να το διαβάσετε γιατί μπορεί να καταλάβετε αυτό το αγόρι κάλύτερα από μένα.
Τη γλώσσα των πουλιών δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να τη μάθω, όμως μπορώ να σας βάλω να ακούσετε εκείνο το τραγούδι, το παραδοσιακό. Και να είναι σαν μια προσευχή για τα πλάσματα που έχουν παγιδευτεί μέσα στη δυστυχία του πολέμου.
*Η Αναστασία Σταματοπούλου, συγγραφέας του βιβλίου “Τα πουλιά” (εκδ. Καστανιώτη), βραβεύτηκε με το βραβείο «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου», του ελληνικού τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, που απονέμεται σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους στις 2 Απριλίου 2022, Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.
